Update #3 Drukdrukdruk

Een maand geleden alweer sinds mijn laatste blog! De tijd vliegt hier nog harder dan dat het waait; een week lijkt wel voorbij te zijn in een dag, en een week geleden lijkt wel een maand geleden. Al komt dat misschien meer doordat het hersengedeelte dat verantwoordelijk is voor tijdsbesef zich bij mij ongeveer net zo goed heeft ontwikkeld als een mummie.

Ik ben inmiddels aardig bekend met het werken en leven op het schip (videorondleiding van het schip door de oprichter), al is het tot nu toe meer geleefd worden. De combi van voor het eerst leven en werken op een schip, de cultuurovergang, eerste ervaring in catering en de eerste management ervaring was me eigenlijk een of twee nieuwe dingen teveel. En in mijn vorige banen werkte ik 32 tot 35 uur per week omdat 40 uur me teveel was, en nu zit ik toch wel tegen de 50 uur. Dus je hoeft niet lang te rekenen om uit te vissen waar mijn energieniveau zwemt. Het is derhalve lastig om tijd en energie te vinden voor ontspannen en leuke activiteiten, en dus ook de mate waarin ik eraan toekom om relaties thuis te onderhouden is niet om over naar huis te schrijven. Sorry voor de mensen die wat meer 1 op 1 contact hadden verwacht!

Maar over tot het positieve nieuws; ik begin leuke contacten te ontwikkelen met mensen hier, ik begin mijn functie te beheersen en last but not least; de meeste mensen mogen aan wal na een half jaar wachten!

Wal:
Voor maritieme wetgeving mogen niet-EU burgers niet meer dan 15 km van het schip, en de rest mag uit solidariteit niet verder dan dat, dus geen tripjes naar de top van de vulkaan helaas.
Wat wel mag is binnen die afstand een rondje rijden met de auto, naar de supermarkt als het rustig is, naar het strand, en een wandeling maken. Allemaal onder toezicht en monitoring weliswaar zodat er geen regels worden overtreden en er geen corona losbreekt aan boord, maar sommige mensen die hier lang hebben gezeten werden al emotioneel van een bezoek aan de winkel. Tevreden of ontevreden zijn, is een grotendeels kwestie van het perspectief, zoals ik in mijn vorige blog ook al vertelde in andere bewoordingen. Dus ik heb vorige week een wandeling gemaakt van 4 uur halverwege de vulkaan. Heerlijk om weer eens echt even in de natuur te zijn en stilte te horen, want op het schip is er altijd geluid. En voor het eerst in 2 maanden weer een boom kunnen knuffelen. Een kat is de volgende op mijn prioriteitenlijstje.

Bergwandeling met Moïse, Julia en Karin
De haven in de verte

Contacten:
En ik begin dus leuke relaties hier op te bouwen. De belangrijkste mensen uit mijn sociale kring zijn een Kameroener; Moïse, een Amerikaanse genaamd Caitie, en nog een aantal dames. De Engelse chef-kok met wie ik het ook heel goed kon vinden is tot mijn -en ieders- spijt vorige week vertrokken. Met een van de dames heb ik fruit/kruidcake en koekjes gemaakt ter gelegenheid van zijn vertrek.

Verder worden er ook spelletjes gespeeld, zijn er social distance movie nights en worden er wel activiteitjes georganiseerd, maar ik kom er meestal energie-/tijdtechnisch niet aan toe.
En toen ik aan boord kwam en mensen mij gitaar hoorden spelen, werd ik gelijk gevraagd om 2 keer per week zingen te begeleiden op het dek voor de liefhebbers. Ik ben geen denderende speler want mijn ritmegevoel is ongeveer net zo goed als mijn gevoel voor tijd dus voel me daarbij nog niet helemaal op mijn gemak, ik zing ook liever eigenlijk. Maar het blijkt dus dat er +-4 mensen van de +-140 voor zover ik weet goed genoeg gitaar kunnen spelen om te begeleiden. Dat was voor mij nogal een huh-erlebnis, want in mijn omgeving speelt zo´n beetje een derde van de mensen gitaar. Blijkt dus niet een universele statistiek te zijn.

Functie:
En mijn werk; erg uitdagend dus. Mischiennn was ik een tikkeltje naïef door te denken dat als ik goed commissies kon voorzitten, dat manager zijn me ook wel aardig af zou gaan. Echter blijkt leiding geven aan een afdeling van 15-20 -ontzettend verschillende- mensen daar toch niet helemaal mee te vergelijken te zijn. En ook mijn idee van een grote happy clappy christelijke familie blijkt wel aardig, maar toch niet helemaal de situatie te reflecteren van het leven en werken aan boord. Met de covid-maatregelen was het happy clappy al een beetje teruggevallen, en iedere grote familie heeft toch ook weer een aantal minder makkelijke mensen. Ik heb in de tussentijd al een tiental lastige/ongemakkelijke gesprekken gevoerd. Heeuul leerzaam zeg maar. En mijn inwerktraject kan ik kort over zijn; die is er niet geweest. Ik ben in het diepe gegooid zonder zwemles, ook niet na een hulproep bij mijn meerdere en herhaaldelijk verzoek voor het overdragen en uitleggen van dingen. Mijn meerdere is inmiddels overgeplaatst naar andere werkzaamheden, wat voor mij wel scheelt in de stress. Ik kan beter met mijn nieuwe supervisor (vermoedelijk de meest extraverte man ter wereld), al weet die dan weer niet van wat ik precies zou moeten doen. Dus of ik het goed doe en of ik de dingen doe die ik moet doen; geen idee :) 
Derhalve ben ik zelf maar een beetje op onderzoek uitgegaan in de archieven, en zo kwam ik bijvoorbeeld tegen dat het personeel regelmatig voedselveiligheidstrainingen hoort te krijgen, dus daar heb ik er net een van een uurtje gegeven aan iedereen. Een van de weinige dingen waarvan ik weet wat ik vertel en wat ik aan het doen ben, vanwege mijn studie.

De Food Services afdeling, waar ik dus verantwoordelijk voor ben, bestaat uit de bakker, de kombuis (galley) en de bediening/eetzaal (dining room). Allebei hebben twee teams om te roteren.
En wat houdt dat nou in om dat aan te sturen; twee keer per week heb ik een meeting voor beide ploegen waarvoor ik een overdenking o.i.d. voorbereid en wat praktische mededelingen doe, nog een wekelijkse team leaders meeting, management meetings, staffing meeting over wat ik nodig heb aan mensen, overlegjes met HR over het al dan niet functioneren van personeel en trainingen, met Supply over voorraden en veranderingen in de menu´s en afwisselingen in het voedselaanbod, ervoor zorgen dat apparaten en materialen werken of gerepareerd of vervangen worden, ongediertebestrijding (ik weet nu hoe kakkerlakken eruit zien), en gewoon regelmatig meewerken in de teams om hun en hun werk te leren kennen, en de dag wordt ook aardig gevuld met allerlei mensen praten. Nu is het me allemaal nog een beetje teveel, maar als ik meer groei in mijn rol ga ik dit wel echt leuk vinden denk ik.

En dan nog wat losse dingetjes die een toelichting zijn op foto´s of waarvoor ik niet meer de creativiteit had om ze in een verhaal in te bouwen;

• Er blijken allemaal gaten te zitten in de buitenkant van het schip, dus we moeten op droogdok. Dat kan niet op Tenerife, dus we zullen 4 januari naar Gran Canaria varen.

Gran Canaria in de verte

• Ik heb een hamerhaai gezien - de haven blijkt per ongeluk gebouwd in beschermd natuurgebied
• Ik heb een sleepover op het dek gehad

• Ik slaap in een hut met een gezellige Amerikaanse man van tegen de 60

Mijn hut  Uitzicht vanaf mijn hut

• Ik kan inmiddels meer Afrikanen onderscheiden :)
• Mensen die ´how are you?´ enkel als groet gebruiken; het blijft ongemakkelijk
• 21 Nederlanders aan boord momenteel
• Videootje op de kade

Gebedspuntjes; 

• Er komt binnenkort duidelijkheid over of degene wiens rol ik nu invul gaat terugkomen of niet. Als hij niet terug komt ga ik verlengen, als hij wel terugkomt; geen idee.  Wijsheid voor hem en voor mezelf.
• Dat ik mag groeien in mijn functie-inhoud en leiderschap
• Goede relaties in mijn team en daarbuiten, en meer tijd en energie voor relaties thuis 
• Goede slaap en genoeg energie (die staan bij mij niet per se in verband)
• Dat ik een zegen mag zijn voor de mensen om me heen
• Wijsheid en leiding voor het management
• Dankpuntje: jullie gebed :)

Als je automatisch op de hoogte gehouden wil worden, vul dan je emailadres in in het vakje recht (desktop) of onderaan (mobiel) en bevestig direct je mail die je dan ontvangt.